Binnenkort in het zwarte woud. Een sappig en onderhoudend dramatisch verhaal over het doen & laten van TOR: de man met het lapje.
*geheel gebaseerd op feiten die niet meer te achterhalen zijn op mate van waarheidsgehalte*
TOR REVOKER JONES: de man met het lapje.
De wind blies ongecontroleerd door de bomen. Sneeuwvlokken begonnen zich langzaam op te stapelen tegen het raam. Tor zuchtte. Zijn grote voeten voor de open haard, in zijn handen een groot glas whisky. Voor de gelegenheid had hij een 18 jarig oude Macallan opengemaakt. Hij voelde de stoppels letterlijk groeien op zijn gezicht, het was inmiddels drie weken geleden dat hij zich had kunnen scheren. Hij zuchtte weer. Het gloeien van het vuur deed hem goed. Zijn plan om de schalkse Kittekat te observeren in het bos had zijn uitwerking gehad. Na een paar weken van verstoppen achter bomen, zich verkleden als een onschuldige bosbewoner had hij een duidelijk beeld van haar patroon in zijn hoofd gekregen. Nu nog die aantekeningen ontcijferen. Wat een onleesbaar handschrift heb ik toch, dacht hij.
Hij nam nog een flinke hijs van zijn troost biedende bruine vocht. Maar wat echt ontspannend zou zijn, bedacht hij verder, zou een nekmassage zijn. Waar blijft ze toch, die Rye Vis.
De deur van de hut werd opengegooid. Een koude luchtvlaag en een paar sneeuwvlokken op de vloer. Vrouwe Vis, zoals hij haar vaak plagerig noemde, kwam stampvoetend binnen.
Kutsneeuw! Ze keek Tor boos aan.
Ojee, daar gaat mijn nekmassage.
Tor nipte weer aan het glas en riep met luid commanderende stem:
Doe die deur achter je dicht, vrouw en geef me een kus!
Vrouwe Vis begon onbedaarlijk te lachen. Ze gooide de stapel gehakte hout voor de grote voeten van Tor neer. En plantte haar handen in de zij.
Ojee, foute boel.
Tor, we moeten actie ondernemen. Die verdomde boskat gaat het doorkrijgen. We moeten overschakelen op plan B.
Plan B.? Tor bedacht dat hij snel een plan B. moest gaan bedenken.
*wordt uiteraard vervolgd*
Rye Vis schudde haar blonde lokken en knoopte haar gehaakte jas los. Ze liep naar het keukentje.
Geen eten? Ik hak al dat hout terwijl er buiten een sneeuwstorm gaande is en jij vergeet het eten te maken?
De koelkast ging open en er klonk een duidelijk plop. Rye kwam terug met een Breezer sinaasappel. Ze nam een teug en keek Tor vernietigend aan.
Schatje, je denkt toch niet dat ik zon bruut ben? Ga jij lekker hier zitten voor de open haard dan regel ik ons eten. Tor liep naar de keuken en deed de magnetron aan. Altijd handig om in voorraad te hebben, die kant en klaar maaltijden van de appie. Vijf minuten later kwam hij terug met twee bordjes andijviestamppot met spekjes.
Rye was inmiddels wat bijgekomen en keek hem blij aan.
Zo schatje, dat ruikt lekker.
Een half uurtje van rust, gesmak en een boertje later.
Zeg Tor, torretje van me...ga je je vannacht weer verkleden als je op onderzoek uitgaat in het bos..? Ze knipperde met haar ogen, helderblauw als de luchten in Afrika.
Tor keek bedenkelijk.
'Euh...'
Doe je cape om en je lapje voor. Ik wil je weg zien galopperen op je paard, Tor.
Tor keek nu benauwd.
Wat een hilarische manier om TOR wat beter te leren kennen. Hahahahaha.
Wat een grap, TOR. Prachtig.
Met cape en lapje getooid verdween Tor schielijk richting het vaste vogelaarshuisje vanwaar hij stelselmatig de bosfauna in het oog hield. Dat lapje kon hem nog goed van pas komen.
Eenmaal aangekomen in het vogelaarshuisje leek het alsof er iets was veranderd. Misschien lag het aan hem, maar had hij die beef jerky niet ergens anders neergelegd? En die laptop, stond die niet aan gisteren? Hmmm...
Toen hij eenmaal in zijn vaste positie voor het observatieluikje gezakt was maakte zich een ongemakkelijk gevoel van hem meester. Heel gek, het was alsof het bos terugkeek vanavond. Maar nee, dat moest verbeelding zijn. Tor greep naar zijn heupflacon Ardbeg en schonk zich een ferme drink in.
In tweede instantie voelde hij juist het tegenovergestelde. Het was rustig in het bos. Erg rustig. Haast alsof alle fauna ergens op een open plek een heel stuk verderop een vergadering had belegd, en daar aan het feesten was.
Het aangeschoten hert was niet te versmaden. Ik denk dat La Spugna, toch al niet op haar mondje gevallen, dat kan beamen. Gelukkig hielden de torretjes een oogje in het zeil hier in het bos.
1. kittekat commented on 2004/12/28, 22.21 h:
Deze lofzang op zijn bewogen leven zal zeker vermelding geven van zijn lieftallige compagnon AS DEVIL RYE VIS. Die van alles op de hoogte was, toch?
Hihi..